کد مطلب:29240 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:103

ابوفِراس حَمْدانی












.

4021. او كه از ادبای بزرگ قرن چهارم است، می گوید:

بدا به مردمی كه پیرو هوا نفس خود شدند

در چیزی كه فردای آن از نتیجه اش زیان دیدند!

آیا آنان نشنیدند آنچه را كه پیامبر

در سخن خود، پدرش را بدان ویژه ساخت؟

هنگامی كه در روز غدیر خم آشكارا گفت:

«هر كس كه من بر او مولایم، علی مولای اوست».

این وصیّت او به وی است، نیك بفهمید

ای كسانی كه می گویید او به وی سفارش نكرد.

در قرآن، آنچه را كه در فضل اوست، بخوانید

و درنگ كنید و محتوایش را بفهمید.

اگر در شأن ایشان، تنها «هل أتی» نازل می شد

بدون آن كه چیز دیگری نازل شود، او را بس بود.

نخستین كسی كه قرآن را گرفت

از زبان و سخن پیامبر و خواند، كه بود؟

صاحب فتح خیبر كه بود؟ و چه كسی

با زور بازو، در و پاشنه آن را كَند و دور افكند؟

چه كسی پیامبرِ مختار را بی همراهیِ دیگر مردم، یاری كرد؟

و چه كسی او را پشتیبانی نمود و چه كسی برادرش شد؟

چه كسی ناشناس در بستر او خوابید

آن گاه كه دشمنانش بر گِرد بستر او جمع شدند؟

خدایمان به كلام خودش

از «صادقان» و «قانتان»، جز او چه كسی را اراده كرده است؟

جبرئیل از سوی پروردگار اعلی چه كسی را

به سلام خداوند، ویژه ساخت و او را برگزید؟

آیا پنداشتید كه اگر فرزندانش را بكُشید

در روز قیامت می توانید در سایه چترش قرار گیرید؟

و یا آن كه [ پنداشته اید ] از حوض او به دست او

آبی خواهید نوشید، در حالی كه خون حسین ریخته شد؟

و از همین قصیده است:

آیا فراموش كردید «روز كسا» را و این كه او

از جمله كسانی بود كه در زیر عبای پیامبر قرار گرفت؟

خدای من! من به هدایت آنان راه جُستم

و در روز هدایت، جز به او هدایت نمی جویم.

عشق می ورزم به كسی كه پیامبر و آل او دوستش دارند

همواره؛ و با هر كس كه او را بد می دارد، بد خواهم بود.[2].









    1. ابو فراس حارث بن سعید بن حمدان بن حمدون حمدانی تَغلِبی، یگانه زمان خود و در فضل، ادب، كَرَم، بزرگی، مجد، بلاغت، زیركی و شجاعت، خورشید روزگارش بود. شعر او مشهور است. صاحب بن عبّاد می گفت كه:«شاعری به پادشاهی آغاز شد و با پادشاهی پایان یافت»؛ یعنی با امرؤالقیس و ابوفراس. در شهر مَنْبِج سكونت داشت و در زمان حكومت پسر عمویش ابو الحسن سیف الدوله، در شهرهای شام می چرخید. در چندین جنگ، آوازه ای به هم زد كه در آنها با رومیان جنگید و دو بار اسیر گشت. در سال 320 یا 321 ق، به دنیا آمد و در سال 357 ق، كشته شد (ر. ك:الغدیر:405/3).
    2. الغدیر:404/3. نیز، ر. ك:مناقب آل أبی طالب:232/2.